“Niye böyle bir insan vardı hayatımda diye düşünmek istedim apartmandan çıkarken, üşendim.” (Ayfer TUNÇ)

Nereden başlayacağımı bilmiyorum, düşüncelerim ve hatıralarım beni nereye sürüklerse ondan bahsedeceğim, içimden geldiği gibi saf ve katıksız. Buradan sana sesleniyorum, dünyamın en değerli varlığına Ablama…

İnsan özünde iyi midir kötü müdür bunu bilemem, kesin yargıya varmak mümkün olmamakla birlikte insanın toplum içerisinde yaşayan bir varlık olduğu da düşünülürse toplum genel itibariyle nasıl biçimleniyorsa insanda öyle biçimlenir. Tolumun yapısı ve zihniyeti nasılsa insan öyledir aslında, tabi istisnalar mevcut. Dejenere olmuş, zamanla vicdanını kaybetmiş bir toplumda sen bir istisnasın abla, yukarıda bahsettiğim kesin yargıya varamama sebebisin. O kadar temiz ve o kadar iyisin, o kadar ince düşüncelisin ki bazen düşünüyorum böyle bir insan olamaz, daha doğrusu bana rastlamaz. Hakan Günday “Sorarlarsa, “ne iş yaptın bu dünyada?” diye, rahatça verebilirim yanıtını: “yalnız kaldım. kalabildim! altı milyarın arasına doğdum. ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından.” diyor bir kitabında. Böyle bir toplumda yaşadım ama seninle keşişti yolum, sana çarptım ben, iyi ki çarptım ben. Kör bir insanın yolda kimseye çarpmadan yürümesini sağlamalısındır, ama her zaman değil, bırakacaksın bazen kendi haline, çarpacaksın dünyayı ve en önemlisi de seni kalbine sığdıracak bir insana…

Keşişti yolumuz bundan birkaç sene önce, çok uzun zaman olmadı seni tanıyalı. Ama tanımlayamadığım bir şey var, sanki seni ezelden biliyorum, tanıyorum, en azından öyle hissediyorum.  Söylenene göre bütün ruhların yaratıldığı o mecliste senin yanı başındaydım ben. Her şeyimi anlattım size, tabi siz de bana. Keyifli bir zamandı, sadece bir buçuk aya sığan onlarca anı ve tabi ki devamı…

Neşe; mutlu olmaktan kaynaklanan ve dışa vurulan sevinçtir. Hayatın tadına varmak için ilk ihtiyaç olan şey, en önde gelen duygudur. Size ilk baktığımda neşe görüyorum. Kendi ve etrafındakiler için bir neşe kaynağısınız. Binlerce örnek verilebilir bu konu ile ilgili. Ve aslında böyle olmasından çok mutlusunuz. Çocuksu coşku her daim sahip olduğun çevrene bulaştırdığın pırıltı tanımlanamaz bir şey, bu pırıltı zifiri karanlıkta yeter aydınlatmaya yolumuzu, başkasına değil sizi takip etsek çıkacağız ve göreceğiz ışığı bundan eminim. İnsan küçükken “içten ve tasasızca” gerçekten etrafına neşe saçabilir, her çocuk yapar bunu, ama büyüdükçe dünyanın çirkinliği içinde kaybolur ve bu yüzüne yansır, gülümsemesi bile yapmacık kalır. Zaman geçtikçe sizde değişmeyen şeylerden biride bu herhalde, büyüdükçe içtenlik ve samimiyetten en ufak bir kayıp bile yok…

Duygusal ve ince düşünen bir insan olarak da tanımlayabilirim. Duygusallık kalbin beyni mağlup ettiği an başlar her zaman. İki duygusallıktan birini seçmek gerek herhalde, ya insanın kendi içindeki duygusallığı, başkalarıyla olan ilişkilerdeki duygusallık. Karşısındaki insan eğer sevdiği ve değer verdiği bir insansa onu kırmaktan korkan bir insandır benim ablam. Farklıyız biraz bu konuda, ben biraz daha realist takılıyorum diyelim, duygusuz görünüyorum diyelim. Sizi üzen şeyler için elimden gelen bir şey olmuyor çoğu zaman, yapamıyorum, engelleyemiyorum, keşke gücüm olsa da zihninize girip sizi üzen bu düşünceleri söksem keşke. Albert Camus “…iyi ki yorgunluk vardı, daha az yorgun olsa, kentte her yere yayılmış şu ölüm kokusu onu duygusallığa itebilirdi. Ama insan yalnızca dört saat uyku uyursa duygusal olamaz.” dediğine göre az uyuyalım belki sorun çözülür, ama yarım olursunuz öyle, bunlarla beraber bir bütünsünüz, misyonunuz bu bence…

Yazacak o kadar çok şey var ama, sizin gibi bir yazara sökmez bunlar herhalde, benden şimdilik bu kadar, zihnimi biraz toparlamam gerek, sizi çok seviyorum, iyi ki varsınız ve iyi ki tanışmışız…